Syria: Nie wyjadę, nawet gdyby został tu tylko jeden chrześcijanin

Podobnie jak wielu księży i pastorów w tym trudnym czasie wojny i prześladowań, ksiądz Tony Botros pozostał wierny powołaniu i nie opuścił swojej parafii. Ze względu na to, w parafii pozostali też członkowie jego wspólnoty.

Nawet po porwaniu przez ekstremistów i pięciu tygodniach pobytu w niewoli, ksiądz kontynuował swoją ważną pracę w kraju od dziesięciu lat doświadczającym wojny. Pozostał, aby służyć swojej parafii, ludziom i swojej rodzinie. Wskazuje palcem w górę i mówi: „Stąd pochodzi moja siła”.

Tony Botros

Urodzony w Libanie, 67-letni Tony Botros jest księdzem w Shahba-Suwayda, około 90 km na południe od Damaszku. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.

„Pochodzę z biednej rodziny. Od kiedy pamiętam, moim marzeniem było zostać księdzem”. Tony Botros ma serce otwarte na potrzebujących, a jego parafia służy wielu rodzinom w okolicy.

„Dzięki waszemu wsparciu w pięciu wioskach, w których służę, 147 chrześcijańskich rodzin otrzymało niezbędną pomoc”.

Dramatyczne wydarzenia i zbliżenie się do Boga

W czerwcu 2015 r. ksiądz Botros przeżył dramat

„Przygotowywałem komunię na nabożeństwo w kościele w Sammie, kiedy do budynku weszło sześciu mężczyzn z Jabhat al Nusra. Zaczęli strzelać. Zmusili mnie, abym z nimi poszedł. Następnych 35 dni było najtrudniejszymi w moim życiu”.

Jednak porywacze skontaktowali się z archidiecezją w Jordanii i uzgodnili warunki jego uwolnienia. W ostatnim dniu przed wyjściem na wolność ksiądz Botros doświadczył bliskości Boga:

„Modliłem się około południa i nagle zobaczyłam jasne światło, a jakaś ręka delikatnie dotknęła mojego ramienia. Od razu poczułem się pocieszony. Tego wieczoru powiedziano mi, że następnego dnia zostanę zwolniony”. W swojej wiosce został przyjęty z wielką radością.

„Byłem tak poruszony tym, jak bardzo ludzie mnie kochają, chrześcijanie i niechrześcijanie. Postrzegam to jako łaskę Bożą. Jeśli jesteśmy z Nim połączeni, to ludzie poznają to po owocach, które wydajemy”.

Mówi o destrukcyjnym wpływie wojny na jego społeczność

„Naszym największym wyzwaniem jest dziś brak młodzieży. To pokolenie było zaniedbane z powodu wojny, wychowywało się bez odpowiedniej opieki. Wielu z nich uciekło z kraju, aby uniknąć służby wojskowej lub szukać lepszego życia za granicą.”

„Straciłem młodego człowieka, na którym polegałem we wszystkim, jest teraz w Niemczech. Teraz szczególnie dbam o dzieci. Ważne jest, abyśmy nie tylko zapewnili im opiekę i zabawę, ale oferowali im też duchowe spojrzenie na rzeczywistość, uczyli ich Biblii i jej wartości”.

Pandemia COVID-19 przeszkodziła nam w pracy z dziećmi. „Kiedyś mieliśmy obozy letnie, na których razem studiowaliśmy Biblię. Z powodu pandemii musieliśmy zrezygnować z tej formy służby wśród dzieci, ale mamy nadzieję, że w tym roku to się zmieni.”

„Modlę się, aby w dzieciach zrodziło się pragnienie pozostania w kraju i służenia Panu. Szczerze mówiąc, chrześcijanom trudno jest żyć w niechrześcijańskim środowisku. Są konflikty i prześladowania, ale Bóg zawsze chroni. Zachęcam młodzież, aby podążała za swoim powołaniem. Nie mogę im powiedzieć, czy mają wyjechać, czy zostać. Czuję się jednak zobowiązany do pozostania i realizowania powołania, które dał mi Pan. Jeśli choć jeden chrześcijanin zostanie w tej okolicy, ja zostanę dla niego i będę mu  służył”.

Prosimy, módl się za chrześcijan w Syrii, szczególnie o odbudowę kościołów oraz o zachowanie i wzmocnienie osób, które służą garstce tych, którzy pozostali.

za Open Doors

Inne
Syria: Wojna, trauma i rak